Skúlabyrjanin er framhald av tí, barnið higartil hevur lært og fingið í beinið á dagstovninum og heima. Tað kann tó vera ein stór broyting hjá barninum at fara úr tryggu og kendu kørmunum í barnagarðinum til skemalagda skúladagin við fríkorterum og heimaarbeiði. At skula sita, tá ið tími er, bert renna, tá ið fríkorter er og heimaarbeiði kann vera ein avbjóðing. Ikki lætt og natúrligt at vita, at reisir tú teg upp ella prátar við síðumakkaran, tá ið tú vilt, so órógvar tú hini, og fyrireikar tú teg ikki heima, so er verri at fylgja við í skúlanum. Tað góða er, at barnið lærir hetta, sum eitt tað fyrsta, og tað er ordiliga gott, um foreldur tosa við barnið um hetta. Lærarin brúkar nevniliga nógva tíð fyrsta hálva árið at minna børnini á, at tey mugu tosa spakuliga, lurta, hugsavna seg og ikki mala í skúlastovuni. Tey fáa eisini altíð at vita, hvør heimasetningurin er, og tað fáa foreldrini eisini umvegis heimasíðuna.

Umráðandi er, at barnið fær rúm til at laga seg til broytingarnar. Lærararnir leggja undirvísingina væl til rættis og hugsað verður støðugt um, at viðføddi hugurin hjá barninum at læra fær bestu umstøður. Hugaða barnið lærir nevnliga skjótari, minnist betur, er meira kreativt, vísir størri ábyrgdarkenslu og fær uppaftur betri hug at læra meir.

Fortreytirnar fyri, at innlæringin eydnast, eru, at barnið fær ta hvíld, tað eigur at fáa, góðan mat og eisini dugir at føra seg høviskt at. Vit gleða okkum til mikudagi